Onbegrijpelijk dat de Chrysantentroon niet wat meer inzet op leuke Aiko.
Het Japanse koningshuis heeft een probleem. Door een slinkend deel van de bevolking worden de royals als halfgoden gezien. Een groeiend deel vindt dat het allemaal wel wat moderner mag en een smaldeel vraagt zich af of een keizer nog wel van deze tijd is. Dan moeten er toch alarmbellen gaan rinkelen.
Nu zit het de leden van de Chrysantentroon ook niet mee. Ze kampen met een middeleeuws protocol waar vooral de hofhouding zich aan vastklampt (de keizer en keizerin zijn verrassend modern, maar hebben vrijwel niets te vertellen). De familie vergrijst in hoog tempo en pittige jonge prinsessen als Mako en Ayako hebben hun titel verloren toen ze trouwen. Dat maakt de spoeling dun om als leden eens lekker te shinen bij werkbezoeken en ceremonies.
Nu hebben ze een potentieel geheim wapen aan prinses Aiko, het enige kind van keizer Naruhito en keizerin Masako. Ze is geen troonopvolger vanwege achterlijke vrouwonvriendelijke regels (de troon gaat naar haar neefje), maar tegelijk geeft dat haar wel wat meer vrijheid om het keizershuis in het zonnetje te zetten.
Alleen… dat lukt niet omdat het hof hardnekkig alles blijft doen zoals het al eeuwen wordt gedaan. Vorig jaar werd er door de communicatieafdeling gezocht naar een social media manager die de Royal Chrysantjes naar deze eeuw moest tillen. Die functie lijkt nog niet te zijn vervuld, want Aiko vierde bijvoorbeeld haar 22ste verjaardag op dezelfde dorre wijze als altijd. ‘Ze werkte aan haar thesis’ en ditmaal keek ze voor het kiekje naar een oud manuscript.
Voor wie het wil weten: het is ‘Mushi-Sugoroku-no-waka’, een soort bordspel gebaseerd op insecten en dieren uit het Edo tijdperk.
En ze keek ook nog ingetogen naar oude poëzie. Voor de liefhebbers: Hyakunin Isshu is een verzameling van honderd gedichten door honderd dichters uit het Muromachi tijdperk.
Er is ook nog min of meer bewegend beeld van.
Het bijbehorende persbericht was al even slaapverwekkend: Aiko doet haar best aan Gakushuin University, waar ze sinds april weer normaal college kan volgen (de Japanse corona-maatregelen duurden langer dan elders in de wereld), na dat jaren online te hebben gedaan.
Ze verdiept zich er als vierdejaars in Japanse literatuur en filosofie van het Heian tijdperk (794-einde 12de eeuw) tot het Meiji tijdperk (1868-1912) door verhalen en poëzie te bestuderen. haar tijd brengt ze er vooral door in de bibliotheek en archieven. En verder volgt ze er colleges maatschappelijk werk en sport.
Aiko hobby’t volgens haar officiële woordvoerder verder wat met zijdenrupsen, tuiniert in de moestuin (ze kweekt er Chinese kool, pinda’s en basilicum die ze deelt met haar ouders), speelt tennis, badminton en volleybal met het personeel op het paleisterrein, vergezelt af en toe haar ouders, houdt van hond Yuri en poezen Mii en Seven en doet mee aan hofrituelen.
Hoe keurig wil je het hebben? Het punt is dat al die ingetogenheid begint te wringen met de snel veranderende Japanse samenleving. Aiko is volgens vriendinnen privé een leuke meid, goed op de hoogte van popmuziek en films, naar ook van maatschappelijke problemen, en geïnteresseerd in veel meer dingen dan belangstellend turen naar antieke bordspellen.
Tijdens de werkbezoeken waarbij ze haar ouders heeft vergezeld, stelt ze veel vragen, is ze geanimeerd en goed op de hoogte en is iedereen na afloop enthousiast over haar inbreng. Die kant van haar wat meer de ruimte geven zou een PR-zegen zijn voor het keizershuis en het beperkende royal leven ook voor haar vermoedelijk een slagje interessanter maken.
