ZM legde het traditionele Oranjepad af, in Leiden.
Nu prinses Amalia na de zomer gaat studeren in Amsterdam, is het leuk om eens terug te kijken op de studententijd van haar ouders. De studentenjaren van haar moeder Máxima Zorreguieta bestonden vooral uit buffelen: naast haar studie had ze altijd baantjes, om mee te kunnen betalen aan haar collegegeld.
Daar hoefde Willem-Alexander zich geen zorgen over te maken, maar hij liep in die levensfase weer tegen andere dingen aan. Zo verfoeide hij het gebrek aan privacy dat hij vaak had. En was hij bovendien wat wereldwijzer en kritischer dan het gemiddelde corpslid dat in Leiden rondliep.
Willem-Alexander had, toen hij in 1987 in Leiden aan zijn studie geschiedenis begon, namelijk al twee jaar kostschool op het UWC Atlantic College achter de rug (waar hij ooit op de verjaardag van zijn moeder de Heinekenvlag op de toren hees, maar dit terzijde).
Hij had bovendien zijn vliegbrevet gehaald…
…en twee jaar militaire dienstplicht vervuld bij de Koninklijke Marine. Dat maakte hem volwassener dan zijn jaargenoten en dat schuurde wel eens. ‘Rechten in Leiden’ was voor hem bovendien geen uitgemaakte zaak.
“Als ze rechten verwachten, zou ik bij wijze van spreken natuurkunde kiezen, alleen om te laten zien dat ze het niet bij het rechte eind hebben,” zei hij tegen Renate Rubenstein in het portret voor zijn 18de verjaardag.
Toch werd het Leiden: zijn oma Juliana en zijn moeder Beatrix hadden er gestudeerd, het ‘heurde’ zo en het kán niet leuk voor hem zijn geweest om zo te beginnen als in het filmpje. Willem-Alexander nam met drie medestudenten (en twee beveiligers) zijn intrek in Rapenburg 116. Het huis werd verfoeid door de buren, omdat ze er kippen hielden en een erg luidruchtige haan.
Daarnaast werd de prins (hij zit hier links) lid van studentenvereniging Minerva: ‘Lichting ‘Prutsers’, jaarclub Letharg, motto: ‘12 koningen en één prins.’ Volgens een apocrief verhaal werd hij overgoten met chocolademelk of -vla om zo te worden omgedoopt tot echte Choco Prince. Leden die zich te opzichtig aan hem opdrongen, werden dan weer ‘hofnarren’ genoemd, zo weet het Leids Universitair Weekblad. Het waren vooral de ‘mosselmannen’ waarmee hij optrok, een hechte vriendenkring vernoemd naar het menu van hun gezamenlijke etentjes.
Willem-Alexander genoot best van het studentenleven: hij rookte, dronk graag een biertje en scharrelde wat met meisjes: Yolande Adriaansens (links) was zijn eerst min of meer serieuze vriendin. In een poging ongezien met haar weg te komen – paparazzo Joop van Tellingen lag vrijwel altijd voor de deur – vermomde hij zich wel eens als ‘oude vrouw’ (tip voor Amalia: een pruik kan wonderen doen).
Afgezien daarvan deed hij geen spectaculair andere dingen dan zijn leeftijdgenoten en naar wat hij deed, zouden we nu een stuk milder kijken. Destijds leverde zijn stapgedrag hem echter bijnamen als de Kroonkurk en Prins Pils op (waar hij nog jaren last van had, dus Amalia is hierbij gewaarschuwd). Bovendien werd er openlijk getwijfeld of hij wel geschikt was voor het koningschap door puristen die wel héél streng keken naar een jongeman die toch al zo weinig speelruimte had.
En soms maakte hij het er ook zelf naar: in 1988 reed de prins met zijn Ford Sierra 65 km waar je 50 km mag. Toen hij wilde inhalen op de Plesmanlaan, belandde hij in de sloot. Hij kwam er vanaf met een nat pak en een deuk in zijn ego (en reputatie). En eerder genoemde van Tellingen was zo opdringerig dat WA hem op het vliegveld van Zürich getergd aanvloog – ook dat was geen handige actie.
En verder? De prins was in Leiden geen bevlogen corpsbal, eerder iemand die al te kakkineuze types op afstand hield. Vooral “mensen die de studentenvereniging verheffen tot iets zaligmakends – dat is een klein groepje mensen die heel beperkt denken,” zei hij later in het alumniblad Leidraad.
‘Eerst probeerde ik nog wel een discussie met hen aan te gaan. Maar dat had eigenlijk geen zin’
“Tegen hen heb ik me ook afgezet. Na twee jaar Engeland en na twee jaar in de marine over de hele wereld gevaren te hebben, werd mij verteld hoe de wereld in elkaar zit door een paar mensen die niet meer hadden gezien dan hun ouderlijk huis, de middelbare school en een hockeyclub. Eerst probeerde ik nog wel een discussie met hen aan te gaan. Maar dat had eigenlijk geen zin. Ze zaten een jaar langer dan ik bij de vereniging en hadden op grond daarvan gelijk. Op een gegeven moment word je dan wijzer en zeg je: laat ze maar.’
De marine heeft duidelijk meer invloed op hem gehad dan Minerva: “Als je een week lang met kettingen en rubberboten om je nek op Texel rondzwerft, zonder te slapen, met je kameraden in groepsverband, dan heb je op dat moment meer het gevoel dat dat belangrijk is voor je karakter.”
Willem-Alexander studeerde in Leiden zoals gezegd geschiedenis, maar volgde daarnaast ook veel juridische vakken. En het was wennen, vooral het eerste jaar: “Als je er drie keer niet bent, heb je al een één voor aanwezigheid en dat cijfer bepaalt je eindcijfer voor 20 of 25 procent,” zei hij in Leidraad. “Dat schoolse was wat moeilijk voor mij. Vooral als je zoals ik net uit dienst komt, allerlei verantwoordelijkheden gekregen hebt en dan ineens weer in de schoolbanken terechtkomt.” Op de foto is hij net klaar met zijn studie en krijgt hij van zijn moeder zelfgeplukte bloemen #lief
In 1993 slaagde de Koning voor zijn doctoraalexamen geschiedenis; hier zet hij zijn handtekening in het ‘zweetkamertje’. Hij sloot zijn studie af met een scriptie over de Nederlandse reactie op het besluit van Frankrijk (onder president De Gaulle) om uit de geïntegreerde commandostructuur van de NAVO te treden.
