De kroonprinsessen van de Lage Landen hebben veel gemeen, maar zijn ook heel verschillend.
Troonopvolger zijn is zo’n bijzondere positie hebben, dat het maar goed is dat er inmiddels een piepklein appgroepje is voor wat royal lotgenotencontact (Leonor van Spanje en Christian van Denemarken houden zich nog wat afzijdig, maar wat niet is kan nog komen – Leonor richt zich vooral op Spanje en Christian wordt in het najaar pas achttien).
Wie elkaar aardig goed kennen, alleen al omdat hun ouders bevriend zijn en buurlanden zulks nu eenmaal uitlokken, zijn kroonprinsessen Amalia der Nederlanden en Elisabeth van België. Beiden zijn meerderjarig en kunnen, zou het nodig zijn, meteen aan de slag als staatshoofd. Beiden zijn ook nog eens intelligent en lijken bovendien interesse te hebben in het ambt en alles wat daarbij komt kijken, een absolute pré als veel in je leven eigenlijk al vastligt. Tel er allebei een land met een driekleur als vlag bij op en je ziet het Dynamische Duo der Lage Landen al voor je.
Zijn er ook verschillen? Jazeker, Elisabeth wordt te zijner tijd ook opperbevelhebber van het leger. Het verklaart de nadruk op haar militaire opleiding.
Amalia zal op haar beurt ook het een en ander moeten weten van de strijdkrachten, maar kan zich tot het ceremoniële aspect beperken. In Nederland is men dan weer aanzienlijk transparanter over de kosten van de monarchie dan bij de zuiderburen, de ‘kost dat nog?’ kwestie is iets waar Amalia eeuwig mee te maken zal krijgen.
En natuurlijk verschillen de prinsessen in persoonlijkheid. Elisabeth is iets ouder en heeft al wat meer ervaring in naast haar studie werkbezoeken afleggen, iets wat ze ook al solo doet. Dan is ze vriendelijk, professioneel en boven alles beheerst, een talent dat die ze al haar hele leven van haar moeder kan afkijken, want koningin Mathilde is ook altijd de kalmte zelf.
Amalia wordt in haar doen en laten beperkt door de strenge beveiliging die nog altijd noodzakelijk is. Wat het des te bewonderenswaardiger maakt dat ze zich bij zoiets als Koningsdag toch redelijk ontspannen weet te bewegen en een aardig oog heeft voor jonge prinsessenfans die hunkeren naar even contact.
Plus: Amalia mag dan blond zijn en de Appelwangetjes van Oranje hebben geërfd, ze heeft dankzij haar moeder koningin Máxima ook Zuid-Amerikaans bloed. En heeft op haar beurt al haar hele leven meegekregen dat je als Oranje ook vrolijk en spontaan kunt zijn, zonder dat het koningshuis meteen in elkaar kukelt.
Deze foto illustreert het leuk: in mei werd Elisabeth – uiteraard alles in de plooi – door haar vader voorgesteld aan Charles III. Achter haar Amalia, die ook op zo’n moment nog wel wat luchtigheid weet te vinden. That’s our girl!
PS Ze stond te grappen met prins Albert van Monaco!
