Colleges én bijbanen, ze kreeg het niet cadeau.
Met het oog op Amalia’s aanstaande studie aan de Universiteit van Amsterdam blikken we terug op de studentenjaren van haar moeder koningin Máxima, die er heel anders uitzagen dan wat de prinses vanaf september vermoedelijk te wachten staat.
Jaren op Northlands
Máxima Zorreguieta groeide op in Buenos Aires. Na kleuterschool Maryland ging ze naar de Northlands School, waar ze op haar 18de haar diploma haalde. Als je twaalf jaar lang op één school zit, ga je onherroepelijk deel uitmaken van die besloten gemeenschap. Ze zat er in de klas, sportte via school en leerde zo haar vriendinnen kennen – haar dagen werden al die tijd bepaald door Northlands.
Het was dan ook best een grote overgang van die veilige omgeving naar de wereld van een universitaire studie. Máxima was er overigens wel aan toe. Ze was groot en sterk en dat maakte haar onzeker, want het plaatselijke schoonheidsideaal was petite en tenger. Haar moeder was er bovendien eentje van ‘tough love’ en hamerde eeuwig op haar lijn, orde, discipline en netheid, terwijl Máxima een slordige chaoot was.
Nieuwe fase
Het was dan ook tijd om zich wat los te maken van het thuisfront en studeren bood nieuwe ervaringen om een beetje autonomer te worden. Dat deed ze ook door wild en meeslepend uit te gaan met vriendinnen: Máxima hield ook toen al van een feestje. Als 18-jarige rookte, dronk en danste ze regelmatig tot het licht werd, zoals wel meer jongeren van die leeftijd dat doen.
Ze zat in die tijd op de Universidad Católica Argentinia waar ze in maart 1989 begon. De faculteit economie zat in voormalig klooster. Haar studie nam ze serieus, maar Máxima was misschien soms een beetje teveel een vrijdenker voor het strenge en vooral traditionele instituut waar men niet erg open stond voor kritische vragen (en ambitieuze jonge vrouwen).
Bijbaantjes voor collegegeld
Omdat de Zorreguieta’s op de kleintjes moesten letten, werkte Máxima naast haar studie macro-economie om mee te kunnen betalen aan het collegegeld.
Ze gaf elke avond van half zes tot zeven uur Engelse les aan kinderen in het Nightingale Institute en kreeg er door mond tot mond reclame ook privéleerlingen voor bijles Engels en wiskunde bij. Afgezien van drie maanden Parijs om aan haar Frans te werken, waarbij ze bij vrienden van haar ouders introk, woonde ze tijdens haar studie nog thuis, ook al om kosten te besparen.
Als derdejaars ging ze halve dagen werken bij handelshuis Mercado Abierto. Volgens haar officiële CV deed ze er ‘onderzoek naar op de financiële markt gerichte software’. Het was 1991, de hele wereld schakelde langzaam over op werken met computers – het zou zomaar kunnen dat ze er als slimme jonge meid anderen wegwijs maakte in de software.
Volwaardige baan
Niet lang daarna kwam Máxima tot de conclusie dat ze in de praktijk veel meer opstak dan in de collegezaal en gooide haar opleiding om.
Van 1992 tot 1995 werkte ze in een volwaardige baan als bankier op de verkoopafdeling van Boston Securities S.A. in Buenos Aires en volgde ze in de avonduren colleges. Ze was er misschien geen financiële analyse-tijger, maar wel héél goed in het onderhouden van contacten en een absoluut PR-talent.
Omdat ze er, al dan niet noodgedwongen, zoveel bijdeed, deed ze zeven jaar over de vijfjarige studie, maar dat vond ze niet erg: Máxima was al die tijd ook al heel doelgericht aan het werken aan haar carrière, door praktijkervaring op te doen. Intussen zorgde ze er overigens ook voor dat ze het leuk had met vriendinnen, vrienden en vriendjes.
Ambitie alom
In 1995 begon Zorreguieta met afstuderen af in de economie. Ze woonde nog altijd thuis, op de zevende verdieping van een appartementencomplex aan Calle Presidente Uriburu. En ze piekerde al een jaar over wat haar volgende stap moest zijn: werk had ze al, de studie afronden was geen doel op zich meer, eerder iets wat ze nog even moest doen om verder te kunnen. Ze wilde niet, zoals sommige vriendinnen trouwen en settelen. Maar ze wilde ook niet eeuwig thuis blijven wonen, hoewel ze in deze fase veel minder strijd met haar moeder had. Bovendien was ze ambitieus genoeg om het grote werk te overwegen, op internationale schaal.
New York lokt
Hoe zwaar het haar ook viel om haar familie te verlaten, na een negen te hebben gehaald voor haar afstudeerscriptie (‘De monetaire politiek van de Oostenrijkse School’) vertrok ze in april 1996 naar New York, waar ze tijdelijk mag wonen bij een oud-collega.
Op 1 juli kon ze aan de slag HSBC James Capel Inc. in New York als vice-president Latijns-Amerikaanse Institutionele Verkoop. Ze zou nooit meer in Buenos Aires wonen; drie jaar later leerde ze toen nog kroonprins Willem-Alexander kennen en verhuisde ze via Brussel naar Den Haag.
